Columns van  Bianca Meijering, Jan Wierenga en Gezienus Omvlee

Mei 2022, Jan Wierenga.

SPEKLAPPENTUIN

Op zonovergoten zomerse zaterdagen verbeeld ik mij wel eens dat er in onze tuin een geluid opsteekt als van stemmen; een zacht, geanimeerd geroezemoes in diverse talen. Ook meen ik dan duidelijk de geur van geroosterd vlees te bespeuren, ten teken dat de barbecue aanstaat. Deze gewaarwording is zo suggestief dat ik zelfs meen te ruiken hoe er een serie speklappen dreigt aan te fikken, volgens de klassieke bereidingswijze zwart van buiten, rauw van binnen. Maar ja, ik zei het al, het is slechts verbeelding. Het zijn momenten waarop mijn gedachten met mij op de loop gaan, terug naar de tijd van het internationaal volksdansfestival in Odoorn. Wij hadden als gastgezinnen bij ons in de buurt (en daarbuiten) een soort van eetclub, waarbij we samen met onze buitenlandse gasten elke dag de maaltijd deelden, in steeds weer een andere tuin. Dat was niet alleen reuze gezellig, het voorkwam ook dat je met je eigen gasten op zeker moment uitgepraat raakte en er een ongemakkelijke stilte over de dis viel. Op de afsluitende zaterdag zat het hele circus aan het eind van de middag bij ons in de tuin, aangevuld nog met familie, vrienden en vage kennissen, allemaal uitgebreid aan de bbq en aan het bier. Zodat ten langen leste een ieder voldaan en een tikje giechelig onze tuin verliet, na weer zo’n prachtmiddag onder de lachende zon. Deze traditie heeft ik denk wel twintig jaar stand gehouden. Nu kun je er alleen nog maar wat over dagdromen, met een spijtige drup aan de neus, over die mooie tijden van weleer. ‘O kassian, het is voorbij’, om met Wieteke van Dort te spreken, over de teloorgang van Indië.
In die jaren waren de vleesvervangers nog niet erg in trek, niet bij ons en zeker ook niet bij de buitenlandse gasten. Tegenwoordig is vegan food hartstikke hip, dit tot ergernis van een vage kennis van mij, een cum laude afgestudeerde carnivoor. ,,We zijn toch geen bende konijnen met mekaar”, foeterde hij. In de loop der jaren hebben we gasten uit de hele wereld in de tuin gehad en voor menigeen waren speklap, hamburger en schouderkarbo niet aan te slepen.
Het zijn nieuwe tijden en niet per se slechter, helemaal niet zelfs, maar voor mij komen ze te laat: een beetje vegan wil ik best zijn, is ook wel spannend zelfs, maar de herinnering aan de speklappentuin is mij voorlopig nog te dierbaar.

Jan Wierenga 

 Gezienus Omvlee, april 2022

 U WEET MIJN DAGEN ZIJN ALTIJD HETZELFDE, DE KRANT, PUZZEL, WANDELING EN KOFFIE.

Maar niet in maart 2022. Door het uitblijvende voorjaar hadden we verblijf in Gran Canaria geboekt. Een Spaans eiland voor de Afrikaanse kust met aangename temperaturen. Zoiets vraagt voorbereiding. Reisbureau. Paspoort. Coronapapieren die we moesten invullen. En het kledingprobleem. Je vertrekt in de kou en arriveert in de warmte.
Ik los zoiets dan op door hier een jas aan te doen om die daarginds uit te trekken. Voor vrouwen is dit een heel ander probleem. Ik zal niet over haar problemen uitweiden. Maar van een goede vriendin leende ze een koffer die groot genoeg was. Haar kleding die echt nodig was kon daarna in mijn koffer worden bij gepakt. Wij vlogen van Eelde.
Een vliegreis van vier uur. Toen waren we er.

Hier Gran Canaria
Veel te beleven hoor
Eiland blijkt 13.000.000
Jaren oud
Net als dat witgekalkt
Appartementenblok
Waar wij door D-reizen
In zijn gestouwd

Het was lekker warm op Gran Canaria. We beschikten over een kamer, toilet, een keukentje en een slaapkamer. Ons balkon gaf uitzicht op de verblijven van de medebewoners en zonovergoten zwembad. Iedereen was erg moe. Na het opstaan en ontbijt legden zij zich neer op hun al vroeg met badlakens gemarkeerde ligstoelen. Het zalige nietsdoen. Sommigen bleven tot het weer bedtijd was.

Dolce far niente man
Kijk onze buurvrouw eens
Dagen totaal met
Haar ligstoel verkleefd
Die aan de rand van het
Playa-del-Solzwembad
Al een geweldige
Doorligplek heeft

Maar goed. Drie weken was mooi genoeg. Volgend jaar gaan we weer. Dan doen we weer zo’n voorjaarvakantietrip.

Voorjaarsvakantietrip
Lof gaat naar D-reizen
Alles werd waargemaakt
Zon zee en strand
Na die transfer met een
737-vlucht
Waren we in hun 
Prospectus geland

Gezienus Omvlee

 Meijering Mekkert, maart 2022

ODE AAN HARRY

Ineens was hij er. Timmerman Harry. Omdat we onze badkamer niet langer wensten te delen met junior 1 en 2 besloten we dat er een extra badkamer moest komen. Op de bovenverdieping. Harry was de man die dat creëren kon, en zo kwam Harry in ons leven. ’s Morgens vroeg arriveerde Harry in zijn bus. Hij stelde geen vragen, sjouwde zijn materiaal naar boven en begon te zagen, timmeren, plakken en voegen dat het een lieve lust was.

Om half 10 dronk Harry zijn koffie. Meestal 1 kop waar hij dan een aantal boterhammen mee wegspoelde.
Mijn pogingen hem van koeken te voorzien bleven vruchteloos, liever at hij zijn van huis meegebrachte boterhammen. Meestal dronken we samen koffie of Harry dronk alleen. Een enkele keer kreeg hij gezelschap van een babbelzieke installateur, maar meestal was het alleen Harry. Harry werd een vertrouwd gezicht aan de koffietafel.

Helaas zagen we al heel snel op de bovenverdieping een lege overloop veranderen in een volwaardige badkamer.
En op een dag was het klaar. Harry pakte zijn spullen en vertrok. Op naar de volgende klus. En de volgende koffietafel. Sindsdien is het leeg in huis en drink ik mijn koffie weer alleen. Maar gelukkig is het huis nodig aan een volgende verbouwing toe. Een nieuwe keuken moet gecreëerd worden. Typisch een klus voor Harry.

Dus binnenkort hoop ik Harry weer te verwelkomen. Ik heb al extra koffiebonen in huis gehaald.

Bianca 

Jan Wierenga, Februari 2022

HONDENPOT

Tijdens opruimwerkzaamheden kwam ik een voorwerp tegen waarmee ik een poosje stilletjes in handen heb gezeten, besprongen door weemoed en ontroering. Het was een versleten roodlederen hondenriem, die ik onmiddellijk herkende. ,,Cora’s riem”, prevelde ik aangedaan, ,,ach lieve tijd: Cora’s hondenriem.”

Cora was ons hondje, een overwegend zwart beestje met grappige oren en een energieke uitstraling. Om wat voor ras het hier ging is ons nooit duidelijk geworden; er kropen diverse bloedlijnen rond in Cora. Hij was in elke geval behept met een scherp jachtinstinct; daar kom ik nog op terug. Cora is er al een slordige dertig jaar niet meer.
Hij is 15 geworden, een mooie leeftijd voor een hondje.

Terzijde: Cora was eigenlijk een teefje, een ‘zij’ dus, maar dat heb ik als boerenzoon nooit uit mijn strot gekregen.
Op de boerderij was ook elk vrouwelijk dier een ‘hij’. Een koe een ‘zij’? Dat werd gezien als aanstellerige nieuwlichterij.

Nog een gewoonte die van de ouderlijke boerderij in Groningen was meegelift naar Odoorn: een hond kreeg geen hoogst verantwoorde brokken en blikvoer, maar gewoon de restjes van de warme maaltijd, de zogenaamde ’hondenpot’. Cora lustte alles, behalve spruitjes; daar lebberde hij zorgvuldig omheen zodat er aan het eind van het festijn een handvol kale groene knikkers achterbleef in de verder blinkend schoon gelikte etensbak. Menseneten slecht voor een hond? In elk geval niet voor Cora: geen hond in de verre omtrek die er ook zo glad en glanzend uitzag.

Over dat jachtinstinct: wij waren op zekere zondag een eindje gaan wandelen in het Boerenbos. De kinderen zullen rond de 10 en 8 zijn geweest. Cora was niet aangelijnd, moest eigenlijk wel. Onze zoon droeg de riem. ,,Cora mag wel los hoor”, sprak hij goedig. ,,De riem niet verliezen hè”, zei ik vermanend. Op enig moment bleef Cora plotseling staan, keek ingespannen naar boven, er zat blijkbaar iets op een laaghangende tak, produceerde een lenige sprong met alle vier z’n poten los van de grond en kwam terug op aarde met…. een houtduif in de bek! ,,Allemachtig!”, schreeuwde ik, ,,los! Los man, halve gare! En waar is de riem?! Vlug, de riem! ” Op hetzelfde ogenblik rezen er uit de strubben twee geüniformeerde gedaanten op. Ook dat nog: bereden polities! Die zaten daar blijkbaar te schaften. Hun paarden stonden een eindje verderop, zagen we nu. We waren er gloeiend bij! En de hond vliegensvlug alsnog aan de riem doen lukte niet, want die was dus wel degelijk pleite… ,,Sorry pap, verloren”, sprak de stamhouder timide.

Dertig jaar later zit ik met de oude riem – we hebben ‘m destijds gelukkig wel weer teruggevonden – in handen en zie het hele tafereel weer voor me. Haarscherp. De schade viel mee. We kregen een fikse uitbrander van de bereden dienders en mochten onze weg vervolgen, mits we eerst de riem zouden zoeken. De duif?
Die was dood helaas.Cora had voor één keer zelf z’n hondenpot gescoord, met alle rampzalige gevolgen van dien.

Jan Wierenga

 Gezienus Omvlee, Januari 2022

ROOSJE

Ondertussen weet u het wel. Mijn dagen beginnen altijd hetzelfde. Koffie en krant met de kruiswoordpuzzel. Dat maakt de geest los. De spieren komen dan aan de beurt bij mijn ochtendwandeling. Hoewel het daar de laatste tijd niet zo van komt.

Ik wil even terugkomen op Bianca Meijerings column in het voorgaand nummer van Dorpskrant Oes Dörp. Dat ging over een tattoo. Mooi verhaal. Het klonk me bekend in de oren. Ooit hadden wij in onze familie hetzelfde probleem. Met mijn nichtje. De leeftijd van een iets oudere basisschoolverlater. Ik schat dat ze vijftien was. Ze had net als de jonge Meijering haar zinnen gezet op een tattoo. En net als daar had ook mijn nicht verstandige ouders.

Moeder was fel tegen: “wat denk je wel, komt niks van in, niet zolang je thuis woont, dat doe je maar als je groot bent”. U kent dat wel. Stemverheffing en slaande deuren. Enige dagen heerst er dan een ijskoude stilte tussen ouder en kind. De moeder-kind -relatie lijkt bevroren. Van warmte is geen sprake meer. Het lijkt nooit meer goed te komen. Vader zag er geen heil in partij te kiezen. Daarna werd het onderwerp een tijdlang niet meer aangesneden. De tijd verstreek. Uren, dagen en maanden. Als naaste familie vernamen wij niets meer van het geval.

Totdat. Toen kwam de dag dat mijn nichtje haar moeder voor een voldongen feit plaatste. De tattoo was daar. Geplaatst op laat ik zeggen de diepe onderrug van mijn nicht. Onuitwisbaar en onslijtbaar. Kwaliteit. Waar voor haar geld. Erotiek voor het leven. Zodoende.

De roos
Mijn nichtje heeft een roosje op haar bil
Een bloempje dat bedoeld is te charmeren
Omdat het kind een slijtvast roosje wil
Besloot ze het te laten tatoeëren

Het jonge ding telt amper vijftien jaren
En wellicht is het daardoor te verklaren
Dat ze zich nu een bloem in vel laat frezen
Waarmee ze denkt nu wonderschoon te wezen

Ze toont nu vaak en ongevraagd haar roos
Heel open en intiem en schaamteloos
En soms -o ijdelheid der ijdelheden-
Trekt ze haar broekje daarvoor naar beneden
Gelukkig duurt het nog een hele poos
Voordat die allemachtig mooie roos
Als resultaat van vleselijk verval
Een uitgedroogde hangplant wezen zal.

Gezienus Omvlee

Meijering Mekkert, december 2021

TA(S)TTOE

Het is een ogenschijnlijk rustige avond. Voor de verandering zitten we gevieren vreedzaam aan de eettafel onze
maaltijd te nuttigen.“Oh ja,” begint junior 1, “ik heb die vent van de tattooshop gevraagd wanneer hij tijd heeft.
” Wederhelft verslikt zich en probeert uit alle macht de tattoo uit zijn verkeerde keelgat te hoesten.
Ondertussen laat junior 1 mij een foto zien van de tattoo die hij wenst te laten zetten. Het is een hele arm vol.

“Kijk, deze vind ik mooi.” zegt hij, met een scheef oog gericht op wederhelft. “Oh ja,” zeg ik, “dat is best een hele arm vol. Wel mooi hoor.” Ik was al langer op de hoogte van de wens van junior 1 en was dus voorbereid. “Een tattoo?” piept wederhelft terwijl de tranen over zijn wangen biggelen.“Je gaat toch geen tattoo zetten, ben je gek geworden?”
Maar junior 1 is 18, wrijft hij wederhelft fijntjes in, dus dat bepaalt hij zelf.

“Doe toch niet zo ouderwets”, bijt ik wederhelft nog toe. “Dat moet hij toch zelf weten! Een tattoo is tegenwoordig toch niet zo bijzonder meer!” Voorlopig had de tattoo-artiest geen tijd, over ruim een half jaar is junior 1 aan de beurt.
Dan heeft hij nog mooi even de tijd om te sparen, want voor een arm vol tattoos moet junior 1 nog wel een tijdje werken.

Die tattoo zal er echter uiteindelijk wel komen, maar voorlopig blijft zijn arm net als zijn banksaldo leeg.
Dat geeft wederhelft ook nog even de tijd om aan het idee te wennen.

Bianca 

Jan Wierenga, November 2001

RARE GEWOONTES

Pas geleden zat ik naar de voetbalwedstrijd Borussia Dortmund-Ajax te kijken. Ajax kwam achter, maar wist na de thee en een donderpreek van de trainer de bordjes te verhangen en uit een heel ander vaatje te tappen, zodat in de slotfase de achterstand werd omgebogen in een comfortabele voorsprong. Vroeger zou ik in zo´n geval kinderachtig genoeg zijn geweest onmiddellijk door te zappen naar de Duitse tv, om daar te genieten van het gekerm en geweeklaag van de dienstdoende commentator. Om gnuivend aan te horen hoe de beste man tot zijn ontzetting moest toegeven dat de Holländer weer einmal viel besser waren. Heerlijk! Aldoende heb ik wel eens nagenoeg complete wedstrijden bij de ARD gebivakkeerd, bij commentatoren als Frits von Thurn und Taxis, Heribert Fassbender en naar ik meen ook
Ewald Figgemeier, voortgedreven door zuiver leedvermaak. Inderdaad, hoe kinderachtig kun je zijn.

Gelukkig ben ik min of meer ongemerkt van deze rare gewoonte afgestapt; je wordt toch wat wijzer met de jaren.
Ach, en Duitsers zijn toch ook prima mensen, of niet soms. Je kunt er best een potje bier mee drinken, hoor.
En die verloren finale: zand darϋber, Jungs. Toch zijn er wat residuen van het onbehagen blijven hangen.
De oosterbuurtjes zien juichen na een doelpunt bijvoorbeeld, dat trek ik nog steeds niet. Trouwens, ik kan sowieso niet tegen gejuich als het niet van mijn favoriete club komt. Zo druk ik tijdens Studio Sport nogal eens een vijandelijke treffer weg, om die lui maar niet te hoeven zien juichen. Ook best wel raar; eigenlijk.

Ook van een andere rare gewoonte ben ik afgestapt, namelijk om euro´s terug te rekenen naar guldens. Tot diep in de eurotijd vermenigvuldigde ik de prijzen nog standaard met de factor 2, 2, om geërgerd vast te stellen dat je genaaid wordt waar je bij staat. Zo bestelde ik jaren geleden onderweg in een eenvoudige eetgelegenheid eens een balletje gehakt. ,,Dat wordt dan 3 euro 80 meneer", zei de uitbater, ,,mag er ook een beetje mosterd of mayo bij?" Ik stond er mal van te kijken: 3,80 x 2,2 maakte snel gerekend 8,36 gulden, een ´schot geld´, zoals ze in de Veenkolonieën wel zeggen, voor een balletje gehakt. Er ontsnapte me een verbaasd ‘zo zeg!’ waarop de ondernemer met enige nadruk zei: ,,’t Is een bal uit eigen keuken meneer, van honderd procent varkensvlees!"

,,Maar dan vermoedelijk wel van een varken met een gouden ring in z´n snuit", zei ik. ,,Huh?" zei de ballenman.
,,Laat maar", zei ik, ,,en ik hoef geen mayo ofzo".

Dat was toen. Tegenwoordig kijk ik nergens meer van op.
´t Wordt er toch niet goedkoper van.

Jan Wierenga

 Gezienus Omvlee, Oktober 2021

RELATIEBREUK

U weet het ondertussen wel. Mijn dagen zijn hetzelfde. De krant, de kruiswoordpuzzel, de koffie en mijn ochtendwandeling. Tegen zevenen is het nu nog bijna donker. Onze krant wordt altijd bezorgd door een meisje.
Voor het zakgeld. Verstandige ouders. Geld moet verdiend worden. Ik weet daar alles van. Zelf werkte ik ooit voor mijn zakgeld bij de bakker en de melkboer. Zaterdags. Bij de bakker voor een rijksdaalder per dag. Dat stelde me in staat om eens per twee weken een boek van vier gulden te kopen. Jongensboeken natuurlijk. Arendsoog, Bob Evers en Winnetou. Of Biggles. Maar die waren maar f 1,25. Prisma pockets. Bij Boekhandel Dertien in Emmen. Meneer Dertien was gereformeerd en christelijk goed gesorteerd. Bij het afrekenen gaf hij me het gevoel dat hij liever zag dat ik stichtelijker boeken kocht. Toen de melkboer me vier gulden per zaterdag bood, met gebruik van een brommer, nam ik afscheid van de bakker. Zo kon ik wekelijks een boek kopen.

Maar ik dwaal af. De bezorgster. jongens van haar leeftijd zien haar wel zitten. Laatst had ze hulp. Een vriendje. De liefde. Hij was extra vroeg voor haar opgestaan. Verliefd. Willen is kunnen. En met z’n tweeën gaat de bezorging sneller en werk je bij het krieken van de dag al aan je relatie. In de woonkamer hoorde ik de klep van de brievenbus. De krant. Maar, toen ik aan tafel zat met de kruiswoordpuzzel en de koffie ging de bel. Onze krantenbezorgster. Ze sprak verlegen en aarzelend: “Ja meneer, er is een probleem”. Dat klonk niet best. “Mijn vriend zit vast meneer”. Ik keek verwonderd en vroeg haar wat er aan de hand was. “Ja, hij zit vast meneer. Hij helpt me met de bezorging. Maar hij heeft hij bij uw buren de Trouw in de bus gedaan in plaats van het Dagblad van het Noorden. Hij deed het verkeerd. En hij wilde de krant er weer uithalen. Maar nu krijgt hij zijn hand niet meer uit de gleuf van die brievenbus. En de krant zit er ook nog in. Wilt u even komen kijken”.

Ik ben de beroerdste niet. En liep met haar mee. Ik zag dat haar aanbidder inderdaad vast zat. Tegen de gevel. Zijn pols in de brievenbus. Met de rug tegen de muur. Muurvast was hier zeker van toepassing. Arme kerel. De stakker. Toen ik voorzichtig probeerde de hand los te maken ging dat niet. Alleen een pijnlijk au au au was het gevolg. Hij zat vast en bleef vast. Geketend aan een roestvrij stalen brievenbus. Maar daar schoot mij iets te binnen. “Wacht maar eens even”, zei ik. (Wat hij noodgedwongen toch al deed). Zij keek toe. Thuis in de keuken heb ik toen de fles met afwasmiddel gehaald. Dreft. (voor zachte handen) Toen ik daarmee de pols van haar aanbidder insmeerde, kon ik zijn hand voorzichtig uit de gleuf trekken. Vrij. En opgelucht. Zijn vlam deed daarna de goede krant in de bus en het wel wat gescheurde Trouw-exemplaar ging terug in haar fietstas. Toen ik later van mijn ochtendwandeling thuiskwam, vroeg mijn vrouw of ik al had afgewassen. Omdat het afwasmiddel nog op het aanrecht stond.

De volgende morgen zag ik onze bezorgster weer. Ze bracht de krant. In haar eentje.

Gezienus Omvlee 

Meijering Mekkert, september 2021

WE ZIJN WEER BEGONNEN!

28 augustus 2021: 088-4567890
“Einsteincollege goedemiddag met De Boer.” “Goedemiddag meneer. Mijn zoon en ik hebben overmorgen een afspraak met een studieadviseur, maar wij weten niet hoe laat en met wie. Wij vragen ons eigenlijk ook af of dit nog nodig is, want..” “Waar zit uw zoon op school mevrouw?” “Nou, in Emmen, op het Einsteincollege natuurlijk.” “Ja maar mevrouw, dan moet u niet hier zijn! Dan moet u in Emmen zijn, ik verbind u door!” “Einsteincollege goedemiddag met Joke.” “Goedemiddag. Mijn zoon en ik hebben overmorgen een afspraak met een studieadviseur, maar we weten eigenlijk niet hoe laat en met wie. We vragen ons ook af of dit nog nodig is, want..” “Welke opleiding doet uw zoon mevrouw?” “Manager/ ondernemer in de vrijetijdsbesteding, vorig jaar is hij daarmee begonnen, maar….” “Oh, maar dat zit aan de Vakantiestraat!” “Ja, precies, die.” “Ja maar mevrouw, dan moet u niet hier zijn! Ik verbind u door.” “Einsteincollege goedemiddag, met Judith.” “Goedemiddag Judith. Mijn zoon en ik hebben overmorgen een afspraak met een studieadviseur, maar we weten eigenlijk niet hoe laat en met wie. We vragen ons ook af of dit nog nodig is, want hij start volgende week met een nieuwe opleiding “Management lanterfanten”, hij heeft hiervoor volgende week een intakegesprek” “Was die afspraak met mevrouw Bakker?” “Dat zou maar zo kunnen Judith.” “Ik laat mevrouw Bakker wel even terugbellen.”

29 augustus 2021: Whatsapp:
Meijering: Goedemiddag, mijn zoon en ik hebben morgen een afspraak met een studieadviseur, (mevrouw Bakker?) maar weten niet hoe laat en waar. Ook vragen we ons af of dit nog nodig is, want hij heeft zich al aangemeld voor een andere opleiding. Einsteincollege: Goedemiddag, voor welke opleiding heeft uw zoon een intakegesprek? En begrijp ik dan goed dat uw zoon zich ook weer voor een andere opleiding heeft ingeschreven? Meijering: Die afspraak is niet voor een intakegesprek. Het is een afspraak vorig schooljaar gemaakt voor advies omdat hij zijn toenmalige opleiding niet mocht vervolgen. Maar inmiddels heeft hij een keuze gemaakt voor een andere studie, dus advies is wellicht niet meer nodig.

Einsteincollege: Ik durf/weet zo niet met wie dit gesprek zou plaatsvinden. U ontvangt deze week een mail voor een intakegesprek voor de opleiding Management lanterfanten, mits er plaats is. Meijering: Die afspraak is al gemaakt. Maar mocht er morgen iemand op ons zitten te wachten en wij komen niet opdagen dan alvast onze oprechte excuses.

30 augustus 2021: Telefoon.
“Met junior 1.” “Ja, met mevrouw Bakker van het Einsteincollege. Ik zit op je te wachten, waar blijf je nou?”
Heerlijk, een nieuw schooljaar is begonnen.

Bianca

Jan Wierenga, juni 2021

BIJ TWIJFEL GROETEN

Wie gaat er schuil achter dat mondkapje? Ik vraag het me in coronatijd vrijwel dagelijks wel een keertje af.
In de winkel bijvoorbeeld. Laatst meende ik bij de Coop achter een trendy mondkapje duidelijk een goede vriendin te herkennen. ,,Hee lekker ding!", zei ik hartelijk, ,,aal goud, thuus ook?" Normaal gesproken kom je tegenwoordig voor zo´n opmerking nog dezelfde dag achter de tralies terecht, op water en brood en in eenzame opsluiting, maar onder vrienden moet je wat kunnen zeggen, toch? Een ijzige blik was mijn deel. ,,Ken ik jou dan?", zei die blik, ,,ik dacht het niet, kameraad." Ze draaide zich met winkelkarretje en al om en verliet zonder wat te zeggen de plaats des onheils, ter hoogte van de droge worsten. Daar bleef ik beteuterd achter, met de gebalde rechtervuist voor de boksgroet al uitgestoken. In het luchtledige dus, als een halvegare. Zelden zo voor paal gestaan. Ik dacht nog wel even: als iemand míj een lekker ding noemt, op mijn leeftijd, al is het maar per ongeluk, dan zou mijn dag meer dan geslaagd zijn.
Maar ja, jonges… Het omgekeerde komt natuurlijk ook voor: dat jij een bekende juist níét herkent achter het coronomasker. ,,Hee, eigenwieze”, hoor je dan, ,,ben je weer te mooi voor ’t gewone voetvolk?” Ik heb door schade en schande wijs geworden de volgende strategie ontwikkeld: bij twijfel altijd groeten, even afwachten hoe dat landt en pas dan eventueel met wat aardigheden voor de draad komen. Overigens zie je ook wel eens hoe mensen aarzelen over jóú: is dat Jan, of is hem dat niet? Je ziet het aan hun ogen. Fascinerend is hoe welsprekend ogen zijn, door het mondkapje tijdelijk bevrijd van de rest van de gelaatstrekken: ze zijn met recht de spiegel van de ziel.
Gelukkig ben ik niet de enige die zich wel eens vergist. Een kennis vertelde hoe hij werd aangesproken door een gemaskerd persoon: ,,Wim! Hoe is het nou met je moeder?”, met grote schrikogen boven dat mondkapje. ,,Goed!”, zei mijn kennis, die dus helemaal geen Wim heette, ,,mijn moeder is al veertien jaar uit de tijd!” En op de verbijsterde blik tegenover hem: ,,Ze was er bij leven van overtuigd dat ze zou overgaan naar een betere wereld en aangezien mijn moeder altijd gelijk had, neem ik aan dat ze het nu prima naar de zin heeft." Corona is niet fijn, maar laten we waar mogelijk er ook maar wat om proberen te gniffelen.

Jan Wierenga

 Gezienus mei 2021

13 AUGUSTUS 1954

U weet. Mijn dagen beginnen altijd hetzelfde. Krant. Koffie. Kruiswoordpuzzel. Wandeling. En intussen is het al weer mei. Koningsdag voorbij. 4 Mei hebben we herdacht en 5 mei hebben we gevierd. Toen ik geboren werd en opgroeide was het vrede. Van de oorlog weet ik niks. Niet meegemaakt. Gelukkig niet. Wat ik weet heb ik gelezen of het is me verteld. Hoewel. Een bericht uit een Emmer Krant van 13 augustus 1954. De bewoners van Zuidbarge werden gistermorgen opgeschrikt door doffe dreunen, die soms in de verre omtrek waren te horen. Men is namelijk begonnen de betonnen funderingen en andere resten van de voormalige brug over het Oranjekanaal, die in 1945 door de Duitser werd opgeblazen op te ruimen, omdat binnen afzienbare tijd met de bouw van een nieuwe brug zal worden begonnen. Men maakt bij het opruimen gebruik van springstof waarmee men de betonnen funderingen in de lucht laat vliegen. Speciale voorzorgsmaatregelen zijn getroffen met betrekking tot de in de nabijheid staande woningen. De ramen zijn
n.l. met zeildoek en planken dichtgetimmerd. Men verwacht dat deze opruimingswerkzaamheden ongeveer 14 dagen zullen duren. Dat opruimen werd tijd. Negen jaar na de oorlog. Over het kanaal lag nog de Baileybrug die in mei 1945 geplaatst was door de bevrijders. Die resten van de oude brug waren een geliefd speelobject. Verboden toegang en gevaarlijk. Maar hoe kan een bord of afzetting een belemmering zijn voor een kind. Het kan nog niet goed lezen en luisteren. Verboden of belemmeringen als prikkeldraad? Ik gaf er niet om. Maar. Achter de afzetting viel ik. Met mijn knie in een roestige spijker in een plank. Val en spijker veroorzaakten pijn en schrik. Het bot lag niet bloot. Dat niet. Wel bloed. Kinderleed. Waar kan men heen. Huilend en hinkend met mijn autoped aan de hand toog ik naar moeder. Bij de dokter werd de wond gehecht. Dat deden dokters toen nog zelf. Sindsdien draag ik op mijn linkerknie een litteken van ongeveer acht centimeter. Dat is mijn oorlogswond. Het heeft mijn leven erg beïnvloed. Mijn carrière als beloftevol voetballer werd voortijdig afgebroken. En nog steeds. Meer dan een halve eeuw na dato word ik er aan herinnerd. Onder de douche is het vaak weer even oorlog. Mijn knie. Dan komt alles terug. Ik douche dan maar kort. Ik ben een vredestijd oorlogsslachtoffer. Ik viel als kind.

Gezienus Omvlee

 Meijering Mekkert, April 2020

SOEPELTJES

Ramspoed had ons huis bereikt. "De wifi boven doet het niet!" beet junior 1 me toe. "En me 4G is ook bijna op, dus..." voegde hij er dreigend aan toe. Alsof ik heel goed wist wat me te doen stond. En hij had gelijk. Iedereen weet immers dat het de primaire taak van de Homo sapiens is om zijn kroost te allen tijde te voorzien van een uitstekende verbinding met de rest van de wereld. Het liefst in de vorm van een supersnel netwerk met een krachtig wifi-signaal.

Het was duidelijk: IK HAD GEFAALD. Wederhelft trof hier geen blaam. Omdat ik jaren geleden namelijk de wifi-monteur had voorzien van een kop koffie was ik verworden tot chef-wifi van onze huishouding. Ik zuchtte en zei wat ik vaker had gezegd in deze situatie. "Heb je de stekker van de versterker er al uit gehaald?" Maar natuurlijk had hij dat al gedaan en dat hielp allemaal niks, dat had mij me overigens al veel vaker verteld. Het was duidelijk. Tijd voor hardere actie.

De website van onze wifi-huisleverancier bood de oplossing. "Loop soepeltjes door je dag met smartwifi" beloofde de leverancier. Soepeltjes door mijn dag, dat wilde ik wel. Met liefde maakte ik dan ook de € 100 over die mij een dag later soepelheid zou leveren. En een dag later werd er inderdaad een doos geleverd met apparatuur. Omdat junior 1 niet thuis was gaf ik junior 2 opdracht zich in de inhoud te verdiepen. En dat ging goed. Soepeltjes installeerde junior 2 de wifi-versoepelaar en binnen een half uur was er overal een krachtig signaal.

Sindsdien loop ik uitermate soepeltjes door mijn dag. En mocht er toch weer iets mis gaan met de wifi, dan is junior 2 onlangs gepromoveerd tot chef-wifi. Heel soepeltjes.

Bianca

 Jan Wierenga, maart 2021

RECLAME

Nogal wat mensen believen geen reclame in de brievenbus; zij zien dit als een ongewenste inmenging in hun particuliere leven. Ofzo. Bij ons thuis houden we juist wèl van reclame. Vooral het feestpakket dat in het weekend in de bus valt. Met daarin drogisterijen, elektronica-, bedden- en meubelboeren, bouwmarkten en natuurlijk diverse supermarkten: AH, Boni, Aldi en uiteraard voorop Jeroen, die hier het thuisvoordeel heeft. Maar denk erom: Op = Op!!! Af en toe zit er ook wat van de Lidl tussen; als ze daar een paar centen over hebben kan er blijkbaar ook een foldertje naar Oring. Lijkt het. Een complete Winkel van Sinkel al met al, gratis en voor niets in de bus, met producten die praktisch te geef zijn, tenminste: als je de wervende teksten mag geloven. En waarom zou je ze niet geloven. Mij zijn voorbeelden bekend van gezinnen die elke week familieberaad hielden – misschien nog wel - waarbij alle verse reclame over tafel lag uitgespreid en elk gezinslid een route langs de aanbiedingen voor zijn of haar rekening nam. Dat scheelde behoorlijk in een begrotelijk gezin. Reclame is dus heel handig; als Jeroen hier in het dorp de magere riblappen in de aanbieding heeft, dan mag je er toch niet aan denken dat je daar niets van meekrijgt? Iedereen een week lang aan de voordelige riblappen en jij weet weer van niks? Een zuiver horrorscenario. Trouwens, nu we het er toch over hebben: Jeroen en de zijnen hebben een prachtige vernieuwde COOP gekregen, daar zijn we het vast allemaal wel over eens. Bij ons in de Bloemenbuurt werd het hier boven beschreven feestpakketje geruime tijd bezorgd door een alom gerespecteerde Oringer zakenman, geholpen door zijn gezin. ´t Zal aanvankelijk een klusje voor de kids zijn geweest, maar ja, die dachten natuurlijk ook: waarom zelf moeilijk doen als ons pap óók gewoon thuis is? Ik vond het wel een mooi gezicht, hoe de ondernemer zich per rijwiel door de buurt voortbewoog, de folderpakketten voor ´t grijpen, met kalme pedaaltred en zich niet te groot achtend voor wat eenvoudig bestelwerk. Momenteel zit jammer genoeg in onze buurt de klad er een beetje in, in het bezorgwezen bedoel ik. Op het moment dat ik dit schrijf hebben we al een aantal weken geen feestpakketje ontvangen. Wat altijd heel gewoon en vertrouwd was, is nou ineens een gemis. Wat ook de oorzaak moge zijn, ik hoop van harte dat de bezorging spoedig wordt hervat. Misschien is dat inmiddels al wel het geval. Dan heb ik niks gezegd: overmacht.

 Gezienus, februari 2021

ERFGOED

Mijn dagen beginnen altijd hetzelfde. Krant. Koffie. Kruiswoordpuzzel. Wandeling. Met vanmorgen de kruiswoordpuzzelopgave: winters muziekinstrument van 14 letters. Aha, dacht ik, een makkie; en ik vulde in: midwinterhoorn. Het midwinterhoornblazen. Ik weet daar wel iets van. Door mijn schoonzus heeft het een vaste plek in de familie. Zij bespeelt tijdens advent haar midwinterhoorn. Oefening baart kunst en vijf minuten per dag bleek genoeg. Was ook de mening van haar buren.

Natuurlijk gaan wij vaak even kijken en luisteren. Zo roept zij ons dan als het ware met haar klanken. Zij blaast de hoorn, wij stromen en wij horen toe. Vaak is aan het blazen een andere activiteit gekoppeld. Meest een kerstwandeltocht. Je koopt dan voor een klein bedrag een route- en een stempelkaart. Als je na vijf kilometers met het juiste aantal stempels terugkomt is er snert. Of glühwein. Soms beide.

Ondertussen speelt zij haar partijen mee. We hoorden haar al in de buurt van Ommen, Hardenberg en Dalfsen.
Zij woont in die contreien. Maar ook blies zij een paar jaren geleden in Schoonebeek. Een uitblaaspartij voor haar.
Het was koud. Het vroor en er lag sneeuw. We bewonderen de trouw van mijn zwager. Hij is er altijd bij. Hij moet ook wel. Functioneel. Schoonzus heeft wel een midwinterhoorn maar geen rijbewijs.

Ze heeft nog niet een hele eigen stijl. Dat komt nog. Wel heeft ze een groot improvisatietalent. Zij varieert veel.
Lange stoten met korte stoten. Met gesloten ogen hoort men dan weer stoomschepen in de mist voor de sluizen van IJmuiden. Lang aangehouden zware klanken met het risico van een klaplong.

Bij haar laatste concert (Tubbergen 2020) speelde ze stukken uit het morse alfabet. Daa-daa-daa da-da-da daa-daa-daa. Ik herkende het SOS signaal. Mijn vrouw merkte het niet op. Ook hoorde ik da-da-da-daa. In morse is dat de V.
De V van vrijheid en victorie. U kent het vast. De eerste noten van Beethoven’s Vijfde Symfonie. Haar timing was perfect. Da-da-da-daa. (bis) Invasie. The Longest Day.

Zo improviseert en combineert zij op de midwinterhoorn Beethoven’s Vijfde Symfonie met een SOS-noodoproep bij mistig weer om toegang tot de sluizen van IJmuiden.

Om haar wil ik het midwinterhoornblazen graag bij u aanbevelen.

De een blaast hard, een ander blaast devoot
de klanken die het donker laten wijken.
het timbre is het best te vergelijken
met Jakobiena twaalf in barensnood
opdat de veearts komt die haar verlicht
en niet het kalf haar nog ten gronde richt

Gezienus Omvlee

MEIJERING MEKKERT, Januari 2012

SPRAKELOOS

Het mooiste aan het schrijven van een column is de opluchting die ik ervaar als de column af is. Wanneer ik de ergernissen uit mijn hoofd stevig heb aangedikt ze heb omgezet in woorden die ik dan vervolgens op schrift zet.
Als dat lukt voelt dat heerlijk en een mooie bijkomstigheid is dat er dan weer een pagina gevuld is.

Tot nu toe haalde ik mijn inspiratie vooral uit mijn directe omgeving. Wederhelft, junior 1 en junior 2 waren dankbare onderwerpen van mijn ergernis en met het schrijven van de column kon ik ze dat op subtiele wijze kenbaar maken. Momenteel echter, lukt het me niet mijn ergernissen om te zetten in woorden. Ergernissen zijn er genoeg, maar de ergernissen uit mijn directe omgeving vallen tegenwoordig in het niet bij de ergernissen die ik ervaar uit de wijdere wereld om mij heen.

Ergernissen over corona-ontkenners, over complotdenkers en mensen met commentaar op het corona-beleid. Ergernissen over mensen die een mening hebben over het vaccinatie-beleid, ergernissen over Donald Trump,
of over fans van Donald Trump. Ergernissen over mensen die een mening hebben over andere mensen en die schreeuwen hoe het anders en beter moet. Mensen met meningen buitelen over elkaar heen in talkshows op de televisie, op sociale media en in kranten. Alle woorden over al deze onderwerpen zijn inmiddels al meerdere keren gezegd of geschreven.

Daarom kan ik de woorden even niet meer vinden. Want ergernissen zijn er meer dan genoeg, maar soms past stilte beter… Bianca

Jan Wierenga, december 2020

TANDPASTA

Volgens opvattingen in kringen van zelfgenezers is tandpasta een probaat middel tegen puisten en aambeien.
Onlangs las ik in een krantenverhaal dat dit gezien moet worden als betreurenswaardige kwakzalverij, maar ik heb er ooit eens een prachtige anekdote aan overgehouden.

In 1994 verscheen er een luxe uitgave van het onvolprezen voetbalkrantje Oring Nieuws, ter gelegenheid van het
60-jarig bestaan van voetbalvereniging Oring. Voor dat jubileumnummer interviewde ik de toen 73-jarige oud-voetballer en mede-oprichter van Oring Albert Huizing, Ab Plaank voor intimi. Huizing is inmiddels overleden.

Op enig moment moest Oring voor een uitwedstrijd naar Barger Oosterveld. Albert Huizing herinnerde zich dat hij op de weg er naar toe naast medespeler Manus Koudenburg zat. Er ontwikkelde zich een interessant gesprek.

Albert: ,,Manus, wij wilt der vanmiddag even mal tegenaan, jong!" Manus: ,,Albert, denk der goed um, maor ik heb wal ’n probleem…”

Wat bleek: Manus had een beste aambei aan ‘t gat, wat hem ernstig in zijn bewegingen belemmerde. “Ik heb der vanmörn al met in ´n ummer kold water zeten, maor dat hef gien mieter hölpen…" Albert Huizing betuigde zijn medeleven met dit malheur en zag tot zijn verrassing dat de patiënt zelf de oplossing al had bedacht. ,,Manus liet mij een tube tandpasta zien. ´Dit smeer ik der an, Albert´, zei hij. Ik wou het niet geloven, maar eerlijk waar: hij liep de hele middag als een haas!"

Heel toevallig vond ik onlangs tijdens een opruimactie op zolder het jubileumnummer van ´Oring Nieuws´ terug, compleet met de oorspronkelijke kopij. Met daarin die fraaie anekdote, hoop dat mij vergeven wordt dat ik die nog weer eens oprakel. Voor ik het door had was er een uur verstreken met lezen. Krap 25 jaar terug in de tijd, met een verhaal dat mij voor waar is verteld. En inderdaad, sommige verhalen zijn te mooi om niet waar te zijn! En trouwens: op het internet vond ik een hele waslijst van trucjes die je met tandpasta kunt doen. Het is bijvoorbeeld een prima middel tegen vlekken, zowel in stoffen als op metalen. Ook kan tandpasta succesvol worden aangewend als bloedstelpend middel.
Je kunt er katten mee verjagen! En je kunt er cd´s mee oppoetsen tot ze weer glimmen als een keutel in de maneschijn (gezegde uit mijn jeugd in het Groninger Westerkwartier; wellicht ook bekend in Oring…?)

De moraal van dit verhaal: hou toch voor alle zekerheid maar een tube tandpasta voor ´t grijpen gereed.

 Gezienus, november 2020

ONDERWEG

Mijn dagen beginnen altijd hetzelfde. Krant. Koffie. Kruiswoordpuzzel. Wandeling. Vanmorgen stond er een vraaggesprek in de krant. Met Erling Kagge. Ik las. Een Noor. Hij schrijft. En wandelt. Naar Zuid- en Noordpool. Naar de top van de Mount Everest. Erling kijkt niet op een kilometer. Hij schreef een boek over filosofielessen voor avonturiers. Over lessen en inzichten die je opdoet tijdens zware tochten. Kern van de boodschap: geluk hoeft niet altijd en lijden openbaart geen dieper inzicht. Lijden is vreselijk. Je wordt er niks beter van. Punt. Dat sprak me wel aan. Zelf ben ik ook graag onderweg. Ik ben zo’n fietser met bepakking. Tentje en slaapspullen mee. Jaarlijks een week of zeven. Europa in. Dit jaar wilde ik naar Petersburg. De corona maakte er een rondje DDR van. Oude grenzen. Elbe, Oder/Neisse en langs de Oostzeekust terug. Ik rij Gazelle. Net als Piet Pelle. Maar die kent u misschien niet. Sterk merk. Betrouwbaar. Het ergste wat me overkwam was een lekke band. Bij Rostock. De Schwalbe Lugano II Endurance Active Clincher band 700x25C TwinSkin met versterkt draad bleek lek. Het kon niet. Maar toch. Door een vishaakje. Maar wilde het ventiel van mijn Schwalbe DV12 reservebinnenband niet door de velg. Want die was berekend op een velg met kleinere diameter. Het gat was te nauw. Zo kwam ik aan de Oostzeekust tot het diepere inzicht dat men in ons land fietsen maakt met velgen voor binnenbandjes met een buitenlands ventiel. Duitse Schwalbe met frans ventiel. Nederlands ventiel past dan niet. Onthoudt u dat. O ja. Die wandeling. Altijd tussen 8 en 10 maak ik mijn ochtendwandeling. Weer of geen weer. Vaste route. Ik wijk nooit af. Vanaf de Bente. Paasbergenbosje. Rechtsaf langs de Valtherweg naar Valthe. Dan fietspad naar begraafplaats. Aan de achterkant door het hekje en langs de manege naar het hunebed. En over het zandpad naar huis. Altijd hetzelfde. Rondje van drie kwartier. Vanmorgen 46 minuten.
Ik overdenk onderweg niet zoveel. Wel tel ik mensen. Met en zonder hond. Mannen, vrouwen en honden. Vanmorgen vijf vrouwen, èèn man en vier kinderen. Kinderen tel ik als mensen. Het zijn de vrouwen die het vaakst de hond uitlaten. Behalve in het weekend. Dan is het andersom. Zondagmorgen telde ik zeven mannen en twee honden. Zondags zie je ook de meeste sporters. Drie hardlopers en twee fietsers. Meest mannen. Ik kom nooit tot diepere inzichten.

Gezienus

MEIJERING MEKKERT, oktober 2020

GEZELLIG

Het is een zonnige zaterdagmiddag, zomer 2020. Ik sta in de keuken hapjes te maken want junior 1 verjaart vandaag. Het feestvarken zelf is vertrokken naar de sportschool, door hemzelf aangeduid als “the gym” teneinde zijn biceps tot buitenproportionele omvang te doen opzwellen. Wederhelft legt net de laatste hand aan de grasmat om (schoon-)vader de kans op commentaar te ontnemen en junior 2 zit op de bank te niksen.

“Zeg!” roep ik 2 tot de orde. “Ga jij eens even buiten slingers ophangen. Ik heb nog ballonnen die je kunt opblazen en in de tuin ophangen, zodat het er wat gezelliger en feestelijker uitziet buiten.” Junior 2 reageert zoals gewoonlijk niet. “Vandaag nog!” roep ik hem daarom toe. Uiteindelijk komt hij in beweging. “Waarom moet ik dat doen? Ik ben toch niet jarig? En wie kan dat nou wat schelen! Slingers, wat een onzin!” moppert hij zich richting de tuin.

“Wat ben je aan het doen?” hoor ik even later wederhelft vragen. “Ja,” antwoordt 2 verveeld, “ik moest het hier van HAAR versieren en GEZELLIG maken.” Wederhelft biedt aan te helpen en samen blazen ze ballonnen op en verspreiden deze door de tuin. Blij met deze steun van wederhelft zakt mijn opgewonden gemoedstoestand weer naar aanvaardbaar niveau. Tot ik wederhelft met een gemaakt hoog stemmetje tegen junior 2 hoor zeggen: “Kijk eens wat GEZÈLLIG! Nou, wat ziet DAT er hier FEESTELIJK uit!!!” Junior 2 die graag deze kans aangrijpt om mij te schande te maken doet mee. “NOU! Oh WAT GEZELLIG is het hier!”

En terwijl wederhelft en junior 2 zich helemaal uitleven op zoveel gezelligheid, hak ik nog een komkommer in mootjes. Want gezèllig zal het worden!

Bianca

Jan Wierenga, september 2020

DOKTER BORNHAUPT

In de Volkskrantlas ik onlangs een overlijdensbericht waarvan ik schrok.
,,Dokter Bornhaupt is overleden", zei ik een tikkeltje aangedaan voor mij heen,
,,ach, dokter Bornhaupt. Ja, ´t staat er echt."

Wolf Leo Robert Bornhaupt was in Odoorn de voorganger van huisarts Engelsman. Zijn praktijk was gevestigd in het markante herenhuis naast de supermarkt van Schippers. Dat pand is inmiddels vervangen door nieuwbouw. De gevel is een replica van de oude. Bornhaupt kwam halverwege de jaren 70 en vertrok na dik 25 jaar. Later hoorde ik mensen zeggen dat het vak van huisarts te zwaar voor hem was. Het leed onder zijn patiënten achtervolgde hem te veel. Hij is vlak voor zijn 78^everjaardag overleden in zijn woonplaats Amsterdam. Hij was ernstig ziek.

Het spreekuur bij dokter Bornhaupt begon met een vast ritueel. Voor je met je klachten voor de draad kon komen, greep hij eerst naar zijn sigaretten. "We roken er eerst even eentje, niet?" Hoe zijn de tijden veranderd! Tegenwoordig zouden dokter en patiënt achter de tralies zijn beland, met eenzame opsluiting en alles.

Als de peuken waren uitgedrukt en de spreekkamer vol rook stond, kwamen we ter zake. Aandachtig luisterde Bornhaupt naar de klachten, die hem oprecht schenen te verbazen. ,,Echt waar? Hoe is ´t toch mogelijk, niet?" leek hij dan hoofdschuddend te zeggen. Achter hem stond een medisch naslagwerk in vele delen. Als er zich een
vermoeden van een diagnose aandiende, pakte dokter Bornhaupt even de boeken erbij. ,,Ja hoor, hier staat het ook", zei hij dan, met de vinger bij de desbetreffende aandoening. Ik heb dat nooit raar gevonden, ofzo. Wel moest ik soms even aan wijlen mijn oom Derk denken, die nooit naar de dokter ging, maar liever een lijvige en
volkomen gedateerde medische encyclopedie raadpleegde. Oom Derk was een verstokte zelfgenezer, die niettemin nog behoorlijk oud is geworden. En trouwens, sinds de komst van het internet is half Nederland er een beetje dokter bij. Ik dus niet; als ik iets lees over een bepaalde kwaal, heb ik nog geen half uur later alle symptomen ervan.

Bornhaupt was er een beetje hobbyboer bij. Lange tijd heeft in de landerijen aan de Dilweg nog de schuilhut van zijn schapen gestaan, die allengs meer in verval raakte. Het heeft Bertha de Lange nog eens geïnspireerd tot een mooi kunstproject. De hut is nu geheel verdwenen, samen met de oorspronkelijke eigenaar vergleden in de tijd.

Dag, dokter Bornhaupt.

MEIJERING MEKKERT, juni 2020

VAN ROMANTICUS NAAR SCHLEMIEL

Regelmatig verwijt wederhelft mij niet romantisch te zijn. Fijntjes herinner ik hem dan aan die ene keer dat ik hem jaren geleden op zijn verjaardag verraste met een hippe fiets. Maandenlang had ik geld opzij gezet, waarmee ik uiteindelijk een hele hippe moderne fiets voor hem kocht. Om 12 uur ‘s nachts toen wederhelft officieel verjaarde haalde ik het met ballonnen versierde voertuig uit zijn schuilplaats tevoorschijn. Verrast was wederhelft wel, blij niet. Het hippe voertuig “fietste namelijk voor geen meter. “Jarenlang stond de fiets dan ook te verstoffen in de schuur. Totdat ik onlangs besloot het ding te verkopen. Ik stelde een uitermate eerlijke tekst op. “Hippe fiets voor hippe vent. Voor korte afstanden. Fietst voor geen meter, maar je ziet er kapot goed uit.”Uitermate in mijn nopjes met de tekst plaatste ik de advertentie en stuurde zuslief een linkje. 

Vier tellen nadat ik de advertentie had geplaatst had ik een reactie en nog geen dertig tellen later had ik het ding verkocht. Gnuivend over mijn eigen spitsvondigheid en verkooptechniek vertelde ik wederhelft over de succesvolle verkoop. De verwachte complimenten bleven echter uit. “Of ik wel gekeken had wat er voor zo’n ding geboden werd?!” vroegen wederhelft en zuslief zich af. “Want dat bleek namelijk meer dan het dubbele te zijn van wat ik ervoor gevraagd had!!!” En zo werd ik in minder dan een uur tijd van romanticus getransformeerd in schlemiel. Dus romantiek? Nee, voorlopig niet meer.

Bianca

Jan wierenga, mei 2020

ALLES IS ANDERS

Dezer dagen passeerde ik de ijsbaan in het bos, het Schoonmeer. De baan lag er kaal en verlaten bij en zo dreug as Sinterklaos zien gat, maar wel meende ik in de verte heel licht en ijl het geluid te horen van krassende ijzers op ijs, vergezeld van vaag stemmenrumoer.  Verbeelding uiteraard; je zou wénsen dat de schaatspret wat vaker en langduriger  tot leven kwam, zo  midden in ‘de bos’, maar dat kun je met die slappe moderne winters dus wel vergeten. Ik heb mij laten vertellen dat er hier en daar binnen ijsbesturen al wordt overwogen om de hele bende maar in de verkoop te doen: ‘Eenmalige AANBIEDINGwegens overcompleet: 1 g.o.h. IJSBAAN, weinig opgereden.
Op = Op!!’ Zal ook wel niet, maar aan de andere kant: niets is meer wat het was, zo lijkt het wel.

Door die virusellende bijvoorbeeld, beleven we met afstand het vreemdste jaar aller tijden. Goed, je kunt tezijnertijd in familiekring en drinklokaal geruchtmakend voor de draad komen met sterke verhalen, maar wat koop je daar nou voor, goed beschouwd? Helemaal niks. Zelfs de jaarlijkse dodenherdenking kon niet doorgaan; in elk geval niet op reguliere wijze. Wel blies Jan Grootjans ook dit jaar Taptoe; bij de kerk in dit geval en zonder publiek. Zelf zaten we, net als vermoedelijk de meeste Oringers, thuis voor de buis te kijken naar de koning, die een historische toespraak hield.
Die hebben we dan wel weer mooi meegekregen.

Vorig jaar waren we op 4 mei in Utrecht, waar ze de doden herdenken op het Domplein midden in de stad. Er was een imposant aantal mensen op de been, tegen een al even indrukwekkend decor. Op ons verlanglijstje staat ook een Dodenherdenking in
Westerbork. Daar moet je ook eens geweest zijn, vinden we. Maar wat ik dit jaar heel erg miste, was de herdenking in ons eigen dorp, gewoon bij ons eigen monument, met onze eigen Jan Grootjans in zijn onberispelijk uniform, met onze eigen kerkklok en met onze eigen twee minuten. Herdenkt toch elders niet, wat eigen dorp u biedt….

Het indrukwekkendst van de Dodenherdenking bij het monument aan de Exloërweg is die stilte, die neerdaalt op het dorp, gedurende twee aangrijpende minuten; doorgebracht in verbondenheid en extra geaccentueerd door het gezang van de vogels. En ´t is vrijwel altijd goed weer. Herdenken kan door iedereen, door oud en door jong. Zeker ook door jong: herdenken is hartstikke cool.

 Jan Wierenga

EYEBLINK  

April 2020

OPGERUIMD STAAT NETJES 

Ik ben geen fan van Marie Kondo die beweert dat opruimen je gelukkiger maakt. Want ik heb dat beslist niet zo ervaren! Maar rigoureus opruimen, moest ik wel. Wij gingen namelijk verhuizen naar een huis met minder zolders. Wij bezaten maar liefst drie van die verzamelplekken plus een kelder. Je wilt niet weten wat je daar allemaal opslaan kunt! Wij hebben onze geliefde woonstee overgedaan aan een geweldig echtpaar dat ik dit gerieflijke huis van harte gun, maar toch heeft het heimwee mij nu een beetje in zijn greep. Want, weer een afscheid en daarmee gepaard gaande een vorm van rouw!

Onze leeftijdsgroep neemt al zoveel afscheid, op allerlei terrein. De laatst toegevoegde vorm van rouw is die rondom het Corona-gebeuren; rouwen om datgene wat allemaal zo vanzelfsprekend voor ons was. Bepaalde gebeurtenissen in ons leven dwingen ons om tussen ratio en emotie een nieuw evenwicht te zoeken. Ik denk dat wij allemaal de laatste tijd veel hebben ‘geleerd’ en bijgesteld.

Om terug te komen op onze verhuizing: Wij hebben in Odoorn letterlijk en figuurlijk veel ‘ballast’ achtergelaten, maar onze fijne herinneringen zullen ons begeleiden. ‘Opgeruimd’ gaan wij in Emmen een nieuwe fase van ons leven opstarten. Onlangs mocht ik in het ledenmagazine van Icare iets vertellen over naoberschap.
Ik verwoordde hoe ik de aandacht, betrokkenheid en zorg van onze buren heb ervaren. En niet alleen van ónze buren. Naoberschap staat bij veel Oringers hoog in het vaandel. Een van de vele positieve herinneringen en ervaringen die ik meeneem en verder uit zal dragen! Jullie merken dit is een column die eigenlijk geen column heten mag; beginnend met opruimgoeroe Marie Kondo, maar uitmondend in een soort van afscheidsbrief. Want mijn vertrek naar Emmen, betekent tevens mijn afscheid als columnist voor Oes Dorp. Als rechtgeaarde Drent, die de streektaal een warm hart
toedraagt, doe ik dat uiteraard met een afscheidsgroet aan jullie in het Drents:

Goed gaon lu!

Aagje Blink
 

MEIJRING MEKKERT  

Maart 2020

CLUBJE

Het is een doordeweekse avond. Na een lange werkdag sta ik bij het fornuis een smakelijke en hopelijk voedzame maaltijd te bereiden. Ook wederhelft komt na een arbeidzame dag weer thuis. Zijn driftige voetstappen voorspellen naderend onheil.

Met een ferme zwaai gooit hij de keukendeur open. “Nou”, roept hij, terwijl hij zijn jas openritst. “Jij en je clubje hebben het voor elkaar hoor!” Vol verwondering kijk ik hem aan. Waar hij het over heeft wil ik weten. “Nou, binnenkort mogen we nog maar 100 rijden hier in Nederland. We zijn gek geworden met elkaar.”

Aha, het is me duidelijk. Ik ben weer eens de veroorzaker van zijn persoonlijk leed. Met dat clubje bedoelt wederhelft namelijk iedereen die net als ik begaan is met klimaat en milieu. In de ogen van wederhelft ben ik daarom een brandnetelthee drinkende idealist die de hele dag planten knuffelt en sokken breit van ongebleekt geitenwol.

Woest over zoveel onrecht schiet ik in de aanval. “Oh ja?” roep ik hem toe. “Het kan jou dus niks schelen dat onze kleinkinderen straks tot de nek in het water staan. Dat complete volkeren op drift raken vanwege branden, overstromingen en hongersnood. Hoe denk je dat het komt dat half Australië is platgebrand en Azië regelmatig
overstroomt? Omdat jij te beroerd bent om een kleinigheid in te leveren voor een beter milieu!” En zo heb ik de schuld voor alle wereldleed weer terug op het bordje van wederhelft gelegd. Waar het hoort.

Maar waarschijnlijk ziet hij dat anders.

Bianca

Jan   Wierenga




februari 2020

BOOMERS

SIVO krijgt dus een tweede doorstart, deze keer in Borger. Bij het lezen van dit nieuws kwam ik onwillekeurig wat aan het mijmeren over vroeger, toen het festival nog
gewoon in Odoorn werd gehouden. Over de geruchtmakende kroegfeesten
bijvoorbeeld, waaraan we ons als dorpsbevolking massaal plachten over te geven, met regelmatig de piepen vol. Mooi was dat misschien niet om te zien, maar om nou te zeggen dat we er zelf veel hinder van ondervonden: nee. Je kon wat meer hebben in die dagen en je herstelde ook vrij snel van het genotene. Hooguit was de pas waarmee je ten langen leste maar weer eens op de keet aan ging, beschenen door de bleke
dageraad, iets statiger dan anders, omdat je toch wat meer je best moest doen om het roer recht te houden. (Bij een van die gelegenheden, op een vroege zondagochtend, moesten bentgenoot Z. en ik een paar uur later alweer aantreden bij Willie Steenge, om in de bedrijfshal aldaar een ruimte in te richten voor het afscheid die avond van onze buitenlandse gasten. Zelf ben ik maar helemaal niet meer naar bed geweest, dat had ja toch geen zin. Om elf uur was de klus bij Willie Steenge geklaard. ‘Eerst maar even een pilsje jongens, niet?’, zei Willie. Lekker hoor.)

Ik wens SIVO ook in Borger het allerbeste. Zelf geef ik mij graag over aan de
legendevorming rond het festival in eigen dorp. De verhalen zullen met het verstrijken van de jaren alleen maar mooier worden. Elke keer zullen de afgeladen, walmende autobussen uit het Oostblok nog wat verder door de assen zakken en zullen vreemde snoeshanen uit binnen- en buitenland op den duur mythische vormen aannemen.
En horen we in de verte niet elke keer wat luider de echo´s van een even
legendarische als verketterde stofzuiger?

Ondertussen vraag ik me af waar iedereen van mijn leeftijd is gebleven. Waar zijn op
feesten en dorpspartijen de kroegmakkers van weleer? Die ouwe boomers? Zeker, een enkeling is al uit de tijd, maar de rest is toch nog springlevend? De waarheid is dat wij in de kleine uurtjes beter niet meer de deur dicht kunnen doen in het café, waar je op dat moment vermoedelijk nog de enige ouwe knapperd bent. Omringd door jongeren. ,,Ik had ineens het gevoel: heb ik hier nog wel wat te zoeken?", vertrouwde mij onlangs zo´n oude muiter van weleer toe. Zo is het, ben ik bang. Je kunt wel dapper blijven doen jongens, maar ooit is het tijd om te retireren.
De kunst is het juiste ogenblik te kiezen.

Jan Wierenga

VROUW ACHTER HET STUUR   

Zo af en toe dwing ik mijzelf om te fileparkeren. Zo’n kunstje moet je immers onderhouden om het niet te verleren.
Vlak bij mijn afspraak in Stadskanaal zie ik een lege parkeerplek pal achter een geparkeerde auto. Ik heb een van mijn drieste dagen, dus stop ik naast de auto en rij daarna voorzichtig insturend achteruit. En, gedachtig het advies van echtgenoot, niet over mijn schouder kijkend, maar in de spiegels. Op een gegeven moment voel ik weerstand van de opstaande trottoirband die de parkeerhaven scheidt van het naastgelegen kanaaltalud. Pff, ik heb het mijzelf niet gemakkelijk gemaakt! Met klotsende oksels geef ik nog wat gas bij. Zo! Ik blaas mijn ingehouden adem uit en verlaat tevreden de auto.

Driekwartier later wil ik weer instappen. Bij het naderen van de auto valt mij op dat ik wel heel dicht op een lantaarnpaal sta. Stond die er net ook al? Die heb ik bij het inparkeren niet gezien en de achteruitrijcamera ook niet. Ik controleer toch maar even de achterzijde en ja hoor; een deuk rechtsachter in de bumper! Trottoirband? Ik heb dus met slippende koppeling gepoogd die lantaarnpaal omver te duwen! Bah, wat baal ik dat mijn inzet zo afgestraft is. Ik overweeg niets te melden thuis. Ik hoor de mannen in mijn omgeving al sneren: ‘Ja hoor, vrouw achter het stuur!’

Op weg naar huis schiet mij de actie van een bevriend iemand te binnen. Jonger dan ik en … man! Hij had dubbel malheur. Hij kwam hard in aanraking met een lantaarnpaal die uit het niets opdook, maar kreeg nog een extra dreun toen de verlichtingsarmatuur van die lantaarnpaal, als een soort van toegift, bovenop zijn autodak stortte. Zijn ego had het aardig te stellen met die deuken. De eerste (en tweede) schrik te boven, besloot hij de EGD aansprakelijk te stellen voor die ondeugdelijke verlichting die zomaar naar beneden viel.

Bij nader inzien besluit ik mijn slooppoging gewoon te bekennen. Ik kan het thuisfront tussen neus en lippen door altijd nog even herinneren aan die story van hun seksegenoot!

Aagje Blink    

    MEIJERING MEKKERT           

December 2019 

C BRRRRRRRR

Dit stukje zou over het CBR kunnen gaan. Over het verlengen van mijn rijbewijs.

Ik zou kunnen schrijven hoe ik in juli al een gezondheidsverklaring invulde waarvoor ik € 38,70 moest betalen.
En hoe ik toen pas in oktober twee doorverwijzingen kreeg.

Ik zou ook kunnen schrijven dat ik eind oktober bij een arts terecht kon waar ik € 70.-moest betalen en begin november bij een oogarts die ik € 75 betaalde. En dan zou ik kunnen schrijven hoe die arts het betreffende keuringsformulier foutief invulde. En dat ik daarom weer bericht kreeg van het CBR dat ik nogmaals naar een arts moest voor een aanvulling. En dat het CBR in de brief schreef dat deze arts daar best wel eens kosten voor in rekening zou kunnen brengen. Ik zou ook kunnen schrijven dat ik die ene arts waar ik geweest was niet kon bereiken. Dat ik dat via de instantie moest doen waar hij bij aangesloten was. En ik zou ook kunnen schrijven dat die instantie mij zou laten terugbellen door een andere arts. En dan zou ik kunnen schrijven dat inmiddels, begin december, mijn rijbewijs verliep. En dat ik uit pure frustratie een klacht indiende bij het CBR. En dat het CBR mij per brief liet weten dat mijn klacht gegrond was en dat het CBR haar nederige excuses aan mij aanbood. Waar ik verder niets mee opschoot.

En ik zou dan kunnen schrijven dat ik het telefoontje van de arts waar ik met smart op zat te wachten gemist had op een late vrijdagmiddag. En dat ik terugbelde maar de telefoon niet beantwoord werd. En ik zou kunnen schrijven dat de maandag daarop de arts niet bereikbaar was. Maar dat ik wel bovenop de terugbelstapel lag die woensdag in behandeling zou worden genomen.

Dat zou ik allemaal kunnen schrijven. Maar dat doe ik maar niet.
Wie zou me geloven?

Bianca

Archief Meijering Mekkert, vanaf 2012