Columns van  Bianca Meijering, Jan Wierenga en Gezienus Omvlee

 Meijering Mekkert, April 2020

SOEPELTJES

Ramspoed had ons huis bereikt. "De wifi boven doet het niet!" beet junior 1 me toe. "En me 4G is ook bijna op, dus..." voegde hij er dreigend aan toe. Alsof ik heel goed wist wat me te doen stond. En hij had gelijk. Iedereen weet immers dat het de primaire taak van de Homo sapiens is om zijn kroost te allen tijde te voorzien van een uitstekende verbinding met de rest van de wereld. Het liefst in de vorm van een supersnel netwerk met een krachtig wifi-signaal.

Het was duidelijk: IK HAD GEFAALD. Wederhelft trof hier geen blaam. Omdat ik jaren geleden namelijk de wifi-monteur had voorzien van een kop koffie was ik verworden tot chef-wifi van onze huishouding. Ik zuchtte en zei wat ik vaker had gezegd in deze situatie. "Heb je de stekker van de versterker er al uit gehaald?" Maar natuurlijk had hij dat al gedaan en dat hielp allemaal niks, dat had mij me overigens al veel vaker verteld. Het was duidelijk. Tijd voor hardere actie.

De website van onze wifi-huisleverancier bood de oplossing. "Loop soepeltjes door je dag met smartwifi" beloofde de leverancier. Soepeltjes door mijn dag, dat wilde ik wel. Met liefde maakte ik dan ook de € 100 over die mij een dag later soepelheid zou leveren. En een dag later werd er inderdaad een doos geleverd met apparatuur. Omdat junior 1 niet thuis was gaf ik junior 2 opdracht zich in de inhoud te verdiepen. En dat ging goed. Soepeltjes installeerde junior 2 de wifi-versoepelaar en binnen een half uur was er overal een krachtig signaal.

Sindsdien loop ik uitermate soepeltjes door mijn dag. En mocht er toch weer iets mis gaan met de wifi, dan is junior 2 onlangs gepromoveerd tot chef-wifi. Heel soepeltjes.

Bianca

 Jan Wierenga, maart 2021

RECLAME

Nogal wat mensen believen geen reclame in de brievenbus; zij zien dit als een ongewenste inmenging in hun particuliere leven. Ofzo. Bij ons thuis houden we juist wèl van reclame. Vooral het feestpakket dat in het weekend in de bus valt. Met daarin drogisterijen, elektronica-, bedden- en meubelboeren, bouwmarkten en natuurlijk diverse supermarkten: AH, Boni, Aldi en uiteraard voorop Jeroen, die hier het thuisvoordeel heeft. Maar denk erom: Op = Op!!! Af en toe zit er ook wat van de Lidl tussen; als ze daar een paar centen over hebben kan er blijkbaar ook een foldertje naar Oring. Lijkt het. Een complete Winkel van Sinkel al met al, gratis en voor niets in de bus, met producten die praktisch te geef zijn, tenminste: als je de wervende teksten mag geloven. En waarom zou je ze niet geloven. Mij zijn voorbeelden bekend van gezinnen die elke week familieberaad hielden – misschien nog wel - waarbij alle verse reclame over tafel lag uitgespreid en elk gezinslid een route langs de aanbiedingen voor zijn of haar rekening nam. Dat scheelde behoorlijk in een begrotelijk gezin. Reclame is dus heel handig; als Jeroen hier in het dorp de magere riblappen in de aanbieding heeft, dan mag je er toch niet aan denken dat je daar niets van meekrijgt? Iedereen een week lang aan de voordelige riblappen en jij weet weer van niks? Een zuiver horrorscenario. Trouwens, nu we het er toch over hebben: Jeroen en de zijnen hebben een prachtige vernieuwde COOP gekregen, daar zijn we het vast allemaal wel over eens. Bij ons in de Bloemenbuurt werd het hier boven beschreven feestpakketje geruime tijd bezorgd door een alom gerespecteerde Oringer zakenman, geholpen door zijn gezin. ´t Zal aanvankelijk een klusje voor de kids zijn geweest, maar ja, die dachten natuurlijk ook: waarom zelf moeilijk doen als ons pap óók gewoon thuis is? Ik vond het wel een mooi gezicht, hoe de ondernemer zich per rijwiel door de buurt voortbewoog, de folderpakketten voor ´t grijpen, met kalme pedaaltred en zich niet te groot achtend voor wat eenvoudig bestelwerk. Momenteel zit jammer genoeg in onze buurt de klad er een beetje in, in het bezorgwezen bedoel ik. Op het moment dat ik dit schrijf hebben we al een aantal weken geen feestpakketje ontvangen. Wat altijd heel gewoon en vertrouwd was, is nou ineens een gemis. Wat ook de oorzaak moge zijn, ik hoop van harte dat de bezorging spoedig wordt hervat. Misschien is dat inmiddels al wel het geval. Dan heb ik niks gezegd: overmacht.

 Gezienus, februari 2021

ERFGOED

Mijn dagen beginnen altijd hetzelfde. Krant. Koffie. Kruiswoordpuzzel. Wandeling. Met vanmorgen de kruiswoordpuzzelopgave: winters muziekinstrument van 14 letters. Aha, dacht ik, een makkie; en ik vulde in: midwinterhoorn. Het midwinterhoornblazen. Ik weet daar wel iets van. Door mijn schoonzus heeft het een vaste plek in de familie. Zij bespeelt tijdens advent haar midwinterhoorn. Oefening baart kunst en vijf minuten per dag bleek genoeg. Was ook de mening van haar buren.

Natuurlijk gaan wij vaak even kijken en luisteren. Zo roept zij ons dan als het ware met haar klanken. Zij blaast de hoorn, wij stromen en wij horen toe. Vaak is aan het blazen een andere activiteit gekoppeld. Meest een kerstwandeltocht. Je koopt dan voor een klein bedrag een route- en een stempelkaart. Als je na vijf kilometers met het juiste aantal stempels terugkomt is er snert. Of glühwein. Soms beide.

Ondertussen speelt zij haar partijen mee. We hoorden haar al in de buurt van Ommen, Hardenberg en Dalfsen.
Zij woont in die contreien. Maar ook blies zij een paar jaren geleden in Schoonebeek. Een uitblaaspartij voor haar.
Het was koud. Het vroor en er lag sneeuw. We bewonderen de trouw van mijn zwager. Hij is er altijd bij. Hij moet ook wel. Functioneel. Schoonzus heeft wel een midwinterhoorn maar geen rijbewijs.

Ze heeft nog niet een hele eigen stijl. Dat komt nog. Wel heeft ze een groot improvisatietalent. Zij varieert veel.
Lange stoten met korte stoten. Met gesloten ogen hoort men dan weer stoomschepen in de mist voor de sluizen van IJmuiden. Lang aangehouden zware klanken met het risico van een klaplong.

Bij haar laatste concert (Tubbergen 2020) speelde ze stukken uit het morse alfabet. Daa-daa-daa da-da-da daa-daa-daa. Ik herkende het SOS signaal. Mijn vrouw merkte het niet op. Ook hoorde ik da-da-da-daa. In morse is dat de V.
De V van vrijheid en victorie. U kent het vast. De eerste noten van Beethoven’s Vijfde Symfonie. Haar timing was perfect. Da-da-da-daa. (bis) Invasie. The Longest Day.

Zo improviseert en combineert zij op de midwinterhoorn Beethoven’s Vijfde Symfonie met een SOS-noodoproep bij mistig weer om toegang tot de sluizen van IJmuiden.

Om haar wil ik het midwinterhoornblazen graag bij u aanbevelen.

De een blaast hard, een ander blaast devoot
de klanken die het donker laten wijken.
het timbre is het best te vergelijken
met Jakobiena twaalf in barensnood
opdat de veearts komt die haar verlicht
en niet het kalf haar nog ten gronde richt

Gezienus Omvlee

MEIJERING MEKKERT, Januari 2012

SPRAKELOOS

Het mooiste aan het schrijven van een column is de opluchting die ik ervaar als de column af is. Wanneer ik de ergernissen uit mijn hoofd stevig heb aangedikt ze heb omgezet in woorden die ik dan vervolgens op schrift zet.
Als dat lukt voelt dat heerlijk en een mooie bijkomstigheid is dat er dan weer een pagina gevuld is.

Tot nu toe haalde ik mijn inspiratie vooral uit mijn directe omgeving. Wederhelft, junior 1 en junior 2 waren dankbare onderwerpen van mijn ergernis en met het schrijven van de column kon ik ze dat op subtiele wijze kenbaar maken. Momenteel echter, lukt het me niet mijn ergernissen om te zetten in woorden. Ergernissen zijn er genoeg, maar de ergernissen uit mijn directe omgeving vallen tegenwoordig in het niet bij de ergernissen die ik ervaar uit de wijdere wereld om mij heen.

Ergernissen over corona-ontkenners, over complotdenkers en mensen met commentaar op het corona-beleid. Ergernissen over mensen die een mening hebben over het vaccinatie-beleid, ergernissen over Donald Trump,
of over fans van Donald Trump. Ergernissen over mensen die een mening hebben over andere mensen en die schreeuwen hoe het anders en beter moet. Mensen met meningen buitelen over elkaar heen in talkshows op de televisie, op sociale media en in kranten. Alle woorden over al deze onderwerpen zijn inmiddels al meerdere keren gezegd of geschreven.

Daarom kan ik de woorden even niet meer vinden. Want ergernissen zijn er meer dan genoeg, maar soms past stilte beter… Bianca

Jan Wierenga, december 2020

TANDPASTA

Volgens opvattingen in kringen van zelfgenezers is tandpasta een probaat middel tegen puisten en aambeien.
Onlangs las ik in een krantenverhaal dat dit gezien moet worden als betreurenswaardige kwakzalverij, maar ik heb er ooit eens een prachtige anekdote aan overgehouden.

In 1994 verscheen er een luxe uitgave van het onvolprezen voetbalkrantje Oring Nieuws, ter gelegenheid van het
60-jarig bestaan van voetbalvereniging Oring. Voor dat jubileumnummer interviewde ik de toen 73-jarige oud-voetballer en mede-oprichter van Oring Albert Huizing, Ab Plaank voor intimi. Huizing is inmiddels overleden.

Op enig moment moest Oring voor een uitwedstrijd naar Barger Oosterveld. Albert Huizing herinnerde zich dat hij op de weg er naar toe naast medespeler Manus Koudenburg zat. Er ontwikkelde zich een interessant gesprek.

Albert: ,,Manus, wij wilt der vanmiddag even mal tegenaan, jong!" Manus: ,,Albert, denk der goed um, maor ik heb wal ’n probleem…”

Wat bleek: Manus had een beste aambei aan ‘t gat, wat hem ernstig in zijn bewegingen belemmerde. “Ik heb der vanmörn al met in ´n ummer kold water zeten, maor dat hef gien mieter hölpen…" Albert Huizing betuigde zijn medeleven met dit malheur en zag tot zijn verrassing dat de patiënt zelf de oplossing al had bedacht. ,,Manus liet mij een tube tandpasta zien. ´Dit smeer ik der an, Albert´, zei hij. Ik wou het niet geloven, maar eerlijk waar: hij liep de hele middag als een haas!"

Heel toevallig vond ik onlangs tijdens een opruimactie op zolder het jubileumnummer van ´Oring Nieuws´ terug, compleet met de oorspronkelijke kopij. Met daarin die fraaie anekdote, hoop dat mij vergeven wordt dat ik die nog weer eens oprakel. Voor ik het door had was er een uur verstreken met lezen. Krap 25 jaar terug in de tijd, met een verhaal dat mij voor waar is verteld. En inderdaad, sommige verhalen zijn te mooi om niet waar te zijn! En trouwens: op het internet vond ik een hele waslijst van trucjes die je met tandpasta kunt doen. Het is bijvoorbeeld een prima middel tegen vlekken, zowel in stoffen als op metalen. Ook kan tandpasta succesvol worden aangewend als bloedstelpend middel.
Je kunt er katten mee verjagen! En je kunt er cd´s mee oppoetsen tot ze weer glimmen als een keutel in de maneschijn (gezegde uit mijn jeugd in het Groninger Westerkwartier; wellicht ook bekend in Oring…?)

De moraal van dit verhaal: hou toch voor alle zekerheid maar een tube tandpasta voor ´t grijpen gereed.

 Gezienus, november 2020

ONDERWEG

Mijn dagen beginnen altijd hetzelfde. Krant. Koffie. Kruiswoordpuzzel. Wandeling. Vanmorgen stond er een vraaggesprek in de krant. Met Erling Kagge. Ik las. Een Noor. Hij schrijft. En wandelt. Naar Zuid- en Noordpool. Naar de top van de Mount Everest. Erling kijkt niet op een kilometer. Hij schreef een boek over filosofielessen voor avonturiers. Over lessen en inzichten die je opdoet tijdens zware tochten. Kern van de boodschap: geluk hoeft niet altijd en lijden openbaart geen dieper inzicht. Lijden is vreselijk. Je wordt er niks beter van. Punt. Dat sprak me wel aan. Zelf ben ik ook graag onderweg. Ik ben zo’n fietser met bepakking. Tentje en slaapspullen mee. Jaarlijks een week of zeven. Europa in. Dit jaar wilde ik naar Petersburg. De corona maakte er een rondje DDR van. Oude grenzen. Elbe, Oder/Neisse en langs de Oostzeekust terug. Ik rij Gazelle. Net als Piet Pelle. Maar die kent u misschien niet. Sterk merk. Betrouwbaar. Het ergste wat me overkwam was een lekke band. Bij Rostock. De Schwalbe Lugano II Endurance Active Clincher band 700x25C TwinSkin met versterkt draad bleek lek. Het kon niet. Maar toch. Door een vishaakje. Maar wilde het ventiel van mijn Schwalbe DV12 reservebinnenband niet door de velg. Want die was berekend op een velg met kleinere diameter. Het gat was te nauw. Zo kwam ik aan de Oostzeekust tot het diepere inzicht dat men in ons land fietsen maakt met velgen voor binnenbandjes met een buitenlands ventiel. Duitse Schwalbe met frans ventiel. Nederlands ventiel past dan niet. Onthoudt u dat. O ja. Die wandeling. Altijd tussen 8 en 10 maak ik mijn ochtendwandeling. Weer of geen weer. Vaste route. Ik wijk nooit af. Vanaf de Bente. Paasbergenbosje. Rechtsaf langs de Valtherweg naar Valthe. Dan fietspad naar begraafplaats. Aan de achterkant door het hekje en langs de manege naar het hunebed. En over het zandpad naar huis. Altijd hetzelfde. Rondje van drie kwartier. Vanmorgen 46 minuten.
Ik overdenk onderweg niet zoveel. Wel tel ik mensen. Met en zonder hond. Mannen, vrouwen en honden. Vanmorgen vijf vrouwen, èèn man en vier kinderen. Kinderen tel ik als mensen. Het zijn de vrouwen die het vaakst de hond uitlaten. Behalve in het weekend. Dan is het andersom. Zondagmorgen telde ik zeven mannen en twee honden. Zondags zie je ook de meeste sporters. Drie hardlopers en twee fietsers. Meest mannen. Ik kom nooit tot diepere inzichten.

Gezienus

MEIJERING MEKKERT, oktober 2020

GEZELLIG

Het is een zonnige zaterdagmiddag, zomer 2020. Ik sta in de keuken hapjes te maken want junior 1 verjaart vandaag. Het feestvarken zelf is vertrokken naar de sportschool, door hemzelf aangeduid als “the gym” teneinde zijn biceps tot buitenproportionele omvang te doen opzwellen. Wederhelft legt net de laatste hand aan de grasmat om (schoon-)vader de kans op commentaar te ontnemen en junior 2 zit op de bank te niksen.

“Zeg!” roep ik 2 tot de orde. “Ga jij eens even buiten slingers ophangen. Ik heb nog ballonnen die je kunt opblazen en in de tuin ophangen, zodat het er wat gezelliger en feestelijker uitziet buiten.” Junior 2 reageert zoals gewoonlijk niet. “Vandaag nog!” roep ik hem daarom toe. Uiteindelijk komt hij in beweging. “Waarom moet ik dat doen? Ik ben toch niet jarig? En wie kan dat nou wat schelen! Slingers, wat een onzin!” moppert hij zich richting de tuin.

“Wat ben je aan het doen?” hoor ik even later wederhelft vragen. “Ja,” antwoordt 2 verveeld, “ik moest het hier van HAAR versieren en GEZELLIG maken.” Wederhelft biedt aan te helpen en samen blazen ze ballonnen op en verspreiden deze door de tuin. Blij met deze steun van wederhelft zakt mijn opgewonden gemoedstoestand weer naar aanvaardbaar niveau. Tot ik wederhelft met een gemaakt hoog stemmetje tegen junior 2 hoor zeggen: “Kijk eens wat GEZÈLLIG! Nou, wat ziet DAT er hier FEESTELIJK uit!!!” Junior 2 die graag deze kans aangrijpt om mij te schande te maken doet mee. “NOU! Oh WAT GEZELLIG is het hier!”

En terwijl wederhelft en junior 2 zich helemaal uitleven op zoveel gezelligheid, hak ik nog een komkommer in mootjes. Want gezèllig zal het worden!

Bianca

Jan Wierenga, september 2020

DOKTER BORNHAUPT

In de Volkskrantlas ik onlangs een overlijdensbericht waarvan ik schrok.
,,Dokter Bornhaupt is overleden", zei ik een tikkeltje aangedaan voor mij heen,
,,ach, dokter Bornhaupt. Ja, ´t staat er echt."

Wolf Leo Robert Bornhaupt was in Odoorn de voorganger van huisarts Engelsman. Zijn praktijk was gevestigd in het markante herenhuis naast de supermarkt van Schippers. Dat pand is inmiddels vervangen door nieuwbouw. De gevel is een replica van de oude. Bornhaupt kwam halverwege de jaren 70 en vertrok na dik 25 jaar. Later hoorde ik mensen zeggen dat het vak van huisarts te zwaar voor hem was. Het leed onder zijn patiënten achtervolgde hem te veel. Hij is vlak voor zijn 78^everjaardag overleden in zijn woonplaats Amsterdam. Hij was ernstig ziek.

Het spreekuur bij dokter Bornhaupt begon met een vast ritueel. Voor je met je klachten voor de draad kon komen, greep hij eerst naar zijn sigaretten. "We roken er eerst even eentje, niet?" Hoe zijn de tijden veranderd! Tegenwoordig zouden dokter en patiënt achter de tralies zijn beland, met eenzame opsluiting en alles.

Als de peuken waren uitgedrukt en de spreekkamer vol rook stond, kwamen we ter zake. Aandachtig luisterde Bornhaupt naar de klachten, die hem oprecht schenen te verbazen. ,,Echt waar? Hoe is ´t toch mogelijk, niet?" leek hij dan hoofdschuddend te zeggen. Achter hem stond een medisch naslagwerk in vele delen. Als er zich een
vermoeden van een diagnose aandiende, pakte dokter Bornhaupt even de boeken erbij. ,,Ja hoor, hier staat het ook", zei hij dan, met de vinger bij de desbetreffende aandoening. Ik heb dat nooit raar gevonden, ofzo. Wel moest ik soms even aan wijlen mijn oom Derk denken, die nooit naar de dokter ging, maar liever een lijvige en
volkomen gedateerde medische encyclopedie raadpleegde. Oom Derk was een verstokte zelfgenezer, die niettemin nog behoorlijk oud is geworden. En trouwens, sinds de komst van het internet is half Nederland er een beetje dokter bij. Ik dus niet; als ik iets lees over een bepaalde kwaal, heb ik nog geen half uur later alle symptomen ervan.

Bornhaupt was er een beetje hobbyboer bij. Lange tijd heeft in de landerijen aan de Dilweg nog de schuilhut van zijn schapen gestaan, die allengs meer in verval raakte. Het heeft Bertha de Lange nog eens geïnspireerd tot een mooi kunstproject. De hut is nu geheel verdwenen, samen met de oorspronkelijke eigenaar vergleden in de tijd.

Dag, dokter Bornhaupt.

MEIJERING MEKKERT, juni 2020

VAN ROMANTICUS NAAR SCHLEMIEL

Regelmatig verwijt wederhelft mij niet romantisch te zijn. Fijntjes herinner ik hem dan aan die ene keer dat ik hem jaren geleden op zijn verjaardag verraste met een hippe fiets. Maandenlang had ik geld opzij gezet, waarmee ik uiteindelijk een hele hippe moderne fiets voor hem kocht. Om 12 uur ‘s nachts toen wederhelft officieel verjaarde haalde ik het met ballonnen versierde voertuig uit zijn schuilplaats tevoorschijn. Verrast was wederhelft wel, blij niet. Het hippe voertuig “fietste namelijk voor geen meter. “Jarenlang stond de fiets dan ook te verstoffen in de schuur. Totdat ik onlangs besloot het ding te verkopen. Ik stelde een uitermate eerlijke tekst op. “Hippe fiets voor hippe vent. Voor korte afstanden. Fietst voor geen meter, maar je ziet er kapot goed uit.”Uitermate in mijn nopjes met de tekst plaatste ik de advertentie en stuurde zuslief een linkje. 

Vier tellen nadat ik de advertentie had geplaatst had ik een reactie en nog geen dertig tellen later had ik het ding verkocht. Gnuivend over mijn eigen spitsvondigheid en verkooptechniek vertelde ik wederhelft over de succesvolle verkoop. De verwachte complimenten bleven echter uit. “Of ik wel gekeken had wat er voor zo’n ding geboden werd?!” vroegen wederhelft en zuslief zich af. “Want dat bleek namelijk meer dan het dubbele te zijn van wat ik ervoor gevraagd had!!!” En zo werd ik in minder dan een uur tijd van romanticus getransformeerd in schlemiel. Dus romantiek? Nee, voorlopig niet meer.

Bianca

Jan wierenga, mei 2020

ALLES IS ANDERS

Dezer dagen passeerde ik de ijsbaan in het bos, het Schoonmeer. De baan lag er kaal en verlaten bij en zo dreug as Sinterklaos zien gat, maar wel meende ik in de verte heel licht en ijl het geluid te horen van krassende ijzers op ijs, vergezeld van vaag stemmenrumoer.  Verbeelding uiteraard; je zou wénsen dat de schaatspret wat vaker en langduriger  tot leven kwam, zo  midden in ‘de bos’, maar dat kun je met die slappe moderne winters dus wel vergeten. Ik heb mij laten vertellen dat er hier en daar binnen ijsbesturen al wordt overwogen om de hele bende maar in de verkoop te doen: ‘Eenmalige AANBIEDINGwegens overcompleet: 1 g.o.h. IJSBAAN, weinig opgereden.
Op = Op!!’ Zal ook wel niet, maar aan de andere kant: niets is meer wat het was, zo lijkt het wel.

Door die virusellende bijvoorbeeld, beleven we met afstand het vreemdste jaar aller tijden. Goed, je kunt tezijnertijd in familiekring en drinklokaal geruchtmakend voor de draad komen met sterke verhalen, maar wat koop je daar nou voor, goed beschouwd? Helemaal niks. Zelfs de jaarlijkse dodenherdenking kon niet doorgaan; in elk geval niet op reguliere wijze. Wel blies Jan Grootjans ook dit jaar Taptoe; bij de kerk in dit geval en zonder publiek. Zelf zaten we, net als vermoedelijk de meeste Oringers, thuis voor de buis te kijken naar de koning, die een historische toespraak hield.
Die hebben we dan wel weer mooi meegekregen.

Vorig jaar waren we op 4 mei in Utrecht, waar ze de doden herdenken op het Domplein midden in de stad. Er was een imposant aantal mensen op de been, tegen een al even indrukwekkend decor. Op ons verlanglijstje staat ook een Dodenherdenking in
Westerbork. Daar moet je ook eens geweest zijn, vinden we. Maar wat ik dit jaar heel erg miste, was de herdenking in ons eigen dorp, gewoon bij ons eigen monument, met onze eigen Jan Grootjans in zijn onberispelijk uniform, met onze eigen kerkklok en met onze eigen twee minuten. Herdenkt toch elders niet, wat eigen dorp u biedt….

Het indrukwekkendst van de Dodenherdenking bij het monument aan de Exloërweg is die stilte, die neerdaalt op het dorp, gedurende twee aangrijpende minuten; doorgebracht in verbondenheid en extra geaccentueerd door het gezang van de vogels. En ´t is vrijwel altijd goed weer. Herdenken kan door iedereen, door oud en door jong. Zeker ook door jong: herdenken is hartstikke cool.

 Jan Wierenga

EYEBLINK  

April 2020

OPGERUIMD STAAT NETJES 

Ik ben geen fan van Marie Kondo die beweert dat opruimen je gelukkiger maakt. Want ik heb dat beslist niet zo ervaren! Maar rigoureus opruimen, moest ik wel. Wij gingen namelijk verhuizen naar een huis met minder zolders. Wij bezaten maar liefst drie van die verzamelplekken plus een kelder. Je wilt niet weten wat je daar allemaal opslaan kunt! Wij hebben onze geliefde woonstee overgedaan aan een geweldig echtpaar dat ik dit gerieflijke huis van harte gun, maar toch heeft het heimwee mij nu een beetje in zijn greep. Want, weer een afscheid en daarmee gepaard gaande een vorm van rouw!

Onze leeftijdsgroep neemt al zoveel afscheid, op allerlei terrein. De laatst toegevoegde vorm van rouw is die rondom het Corona-gebeuren; rouwen om datgene wat allemaal zo vanzelfsprekend voor ons was. Bepaalde gebeurtenissen in ons leven dwingen ons om tussen ratio en emotie een nieuw evenwicht te zoeken. Ik denk dat wij allemaal de laatste tijd veel hebben ‘geleerd’ en bijgesteld.

Om terug te komen op onze verhuizing: Wij hebben in Odoorn letterlijk en figuurlijk veel ‘ballast’ achtergelaten, maar onze fijne herinneringen zullen ons begeleiden. ‘Opgeruimd’ gaan wij in Emmen een nieuwe fase van ons leven opstarten. Onlangs mocht ik in het ledenmagazine van Icare iets vertellen over naoberschap.
Ik verwoordde hoe ik de aandacht, betrokkenheid en zorg van onze buren heb ervaren. En niet alleen van ónze buren. Naoberschap staat bij veel Oringers hoog in het vaandel. Een van de vele positieve herinneringen en ervaringen die ik meeneem en verder uit zal dragen! Jullie merken dit is een column die eigenlijk geen column heten mag; beginnend met opruimgoeroe Marie Kondo, maar uitmondend in een soort van afscheidsbrief. Want mijn vertrek naar Emmen, betekent tevens mijn afscheid als columnist voor Oes Dorp. Als rechtgeaarde Drent, die de streektaal een warm hart
toedraagt, doe ik dat uiteraard met een afscheidsgroet aan jullie in het Drents:

Goed gaon lu!

Aagje Blink
 

MEIJRING MEKKERT  

Maart 2020

CLUBJE

Het is een doordeweekse avond. Na een lange werkdag sta ik bij het fornuis een smakelijke en hopelijk voedzame maaltijd te bereiden. Ook wederhelft komt na een arbeidzame dag weer thuis. Zijn driftige voetstappen voorspellen naderend onheil.

Met een ferme zwaai gooit hij de keukendeur open. “Nou”, roept hij, terwijl hij zijn jas openritst. “Jij en je clubje hebben het voor elkaar hoor!” Vol verwondering kijk ik hem aan. Waar hij het over heeft wil ik weten. “Nou, binnenkort mogen we nog maar 100 rijden hier in Nederland. We zijn gek geworden met elkaar.”

Aha, het is me duidelijk. Ik ben weer eens de veroorzaker van zijn persoonlijk leed. Met dat clubje bedoelt wederhelft namelijk iedereen die net als ik begaan is met klimaat en milieu. In de ogen van wederhelft ben ik daarom een brandnetelthee drinkende idealist die de hele dag planten knuffelt en sokken breit van ongebleekt geitenwol.

Woest over zoveel onrecht schiet ik in de aanval. “Oh ja?” roep ik hem toe. “Het kan jou dus niks schelen dat onze kleinkinderen straks tot de nek in het water staan. Dat complete volkeren op drift raken vanwege branden, overstromingen en hongersnood. Hoe denk je dat het komt dat half Australië is platgebrand en Azië regelmatig
overstroomt? Omdat jij te beroerd bent om een kleinigheid in te leveren voor een beter milieu!” En zo heb ik de schuld voor alle wereldleed weer terug op het bordje van wederhelft gelegd. Waar het hoort.

Maar waarschijnlijk ziet hij dat anders.

Bianca

Jan   Wierenga




februari 2020

BOOMERS

SIVO krijgt dus een tweede doorstart, deze keer in Borger. Bij het lezen van dit nieuws kwam ik onwillekeurig wat aan het mijmeren over vroeger, toen het festival nog
gewoon in Odoorn werd gehouden. Over de geruchtmakende kroegfeesten
bijvoorbeeld, waaraan we ons als dorpsbevolking massaal plachten over te geven, met regelmatig de piepen vol. Mooi was dat misschien niet om te zien, maar om nou te zeggen dat we er zelf veel hinder van ondervonden: nee. Je kon wat meer hebben in die dagen en je herstelde ook vrij snel van het genotene. Hooguit was de pas waarmee je ten langen leste maar weer eens op de keet aan ging, beschenen door de bleke
dageraad, iets statiger dan anders, omdat je toch wat meer je best moest doen om het roer recht te houden. (Bij een van die gelegenheden, op een vroege zondagochtend, moesten bentgenoot Z. en ik een paar uur later alweer aantreden bij Willie Steenge, om in de bedrijfshal aldaar een ruimte in te richten voor het afscheid die avond van onze buitenlandse gasten. Zelf ben ik maar helemaal niet meer naar bed geweest, dat had ja toch geen zin. Om elf uur was de klus bij Willie Steenge geklaard. ‘Eerst maar even een pilsje jongens, niet?’, zei Willie. Lekker hoor.)

Ik wens SIVO ook in Borger het allerbeste. Zelf geef ik mij graag over aan de
legendevorming rond het festival in eigen dorp. De verhalen zullen met het verstrijken van de jaren alleen maar mooier worden. Elke keer zullen de afgeladen, walmende autobussen uit het Oostblok nog wat verder door de assen zakken en zullen vreemde snoeshanen uit binnen- en buitenland op den duur mythische vormen aannemen.
En horen we in de verte niet elke keer wat luider de echo´s van een even
legendarische als verketterde stofzuiger?

Ondertussen vraag ik me af waar iedereen van mijn leeftijd is gebleven. Waar zijn op
feesten en dorpspartijen de kroegmakkers van weleer? Die ouwe boomers? Zeker, een enkeling is al uit de tijd, maar de rest is toch nog springlevend? De waarheid is dat wij in de kleine uurtjes beter niet meer de deur dicht kunnen doen in het café, waar je op dat moment vermoedelijk nog de enige ouwe knapperd bent. Omringd door jongeren. ,,Ik had ineens het gevoel: heb ik hier nog wel wat te zoeken?", vertrouwde mij onlangs zo´n oude muiter van weleer toe. Zo is het, ben ik bang. Je kunt wel dapper blijven doen jongens, maar ooit is het tijd om te retireren.
De kunst is het juiste ogenblik te kiezen.

Jan Wierenga

VROUW ACHTER HET STUUR   

Zo af en toe dwing ik mijzelf om te fileparkeren. Zo’n kunstje moet je immers onderhouden om het niet te verleren.
Vlak bij mijn afspraak in Stadskanaal zie ik een lege parkeerplek pal achter een geparkeerde auto. Ik heb een van mijn drieste dagen, dus stop ik naast de auto en rij daarna voorzichtig insturend achteruit. En, gedachtig het advies van echtgenoot, niet over mijn schouder kijkend, maar in de spiegels. Op een gegeven moment voel ik weerstand van de opstaande trottoirband die de parkeerhaven scheidt van het naastgelegen kanaaltalud. Pff, ik heb het mijzelf niet gemakkelijk gemaakt! Met klotsende oksels geef ik nog wat gas bij. Zo! Ik blaas mijn ingehouden adem uit en verlaat tevreden de auto.

Driekwartier later wil ik weer instappen. Bij het naderen van de auto valt mij op dat ik wel heel dicht op een lantaarnpaal sta. Stond die er net ook al? Die heb ik bij het inparkeren niet gezien en de achteruitrijcamera ook niet. Ik controleer toch maar even de achterzijde en ja hoor; een deuk rechtsachter in de bumper! Trottoirband? Ik heb dus met slippende koppeling gepoogd die lantaarnpaal omver te duwen! Bah, wat baal ik dat mijn inzet zo afgestraft is. Ik overweeg niets te melden thuis. Ik hoor de mannen in mijn omgeving al sneren: ‘Ja hoor, vrouw achter het stuur!’

Op weg naar huis schiet mij de actie van een bevriend iemand te binnen. Jonger dan ik en … man! Hij had dubbel malheur. Hij kwam hard in aanraking met een lantaarnpaal die uit het niets opdook, maar kreeg nog een extra dreun toen de verlichtingsarmatuur van die lantaarnpaal, als een soort van toegift, bovenop zijn autodak stortte. Zijn ego had het aardig te stellen met die deuken. De eerste (en tweede) schrik te boven, besloot hij de EGD aansprakelijk te stellen voor die ondeugdelijke verlichting die zomaar naar beneden viel.

Bij nader inzien besluit ik mijn slooppoging gewoon te bekennen. Ik kan het thuisfront tussen neus en lippen door altijd nog even herinneren aan die story van hun seksegenoot!

Aagje Blink    

    MEIJERING MEKKERT           

December 2019 

C BRRRRRRRR

Dit stukje zou over het CBR kunnen gaan. Over het verlengen van mijn rijbewijs.

Ik zou kunnen schrijven hoe ik in juli al een gezondheidsverklaring invulde waarvoor ik € 38,70 moest betalen.
En hoe ik toen pas in oktober twee doorverwijzingen kreeg.

Ik zou ook kunnen schrijven dat ik eind oktober bij een arts terecht kon waar ik € 70.-moest betalen en begin november bij een oogarts die ik € 75 betaalde. En dan zou ik kunnen schrijven hoe die arts het betreffende keuringsformulier foutief invulde. En dat ik daarom weer bericht kreeg van het CBR dat ik nogmaals naar een arts moest voor een aanvulling. En dat het CBR in de brief schreef dat deze arts daar best wel eens kosten voor in rekening zou kunnen brengen. Ik zou ook kunnen schrijven dat ik die ene arts waar ik geweest was niet kon bereiken. Dat ik dat via de instantie moest doen waar hij bij aangesloten was. En ik zou ook kunnen schrijven dat die instantie mij zou laten terugbellen door een andere arts. En dan zou ik kunnen schrijven dat inmiddels, begin december, mijn rijbewijs verliep. En dat ik uit pure frustratie een klacht indiende bij het CBR. En dat het CBR mij per brief liet weten dat mijn klacht gegrond was en dat het CBR haar nederige excuses aan mij aanbood. Waar ik verder niets mee opschoot.

En ik zou dan kunnen schrijven dat ik het telefoontje van de arts waar ik met smart op zat te wachten gemist had op een late vrijdagmiddag. En dat ik terugbelde maar de telefoon niet beantwoord werd. En ik zou kunnen schrijven dat de maandag daarop de arts niet bereikbaar was. Maar dat ik wel bovenop de terugbelstapel lag die woensdag in behandeling zou worden genomen.

Dat zou ik allemaal kunnen schrijven. Maar dat doe ik maar niet.
Wie zou me geloven?

Bianca

Archief Meijering Mekkert, vanaf 2012